ยกตัวอย่าง ย่าน M

ย่าน M เป็นย่านที่มีมหาลัย จึงมีนักศึกษาเรียนหลักหมื่นคนทุกปี หอพักอาพาร์ตเม้นรายล้อมเพียบ เดินทางสะดวกทั้ง รถเมล์ผ่านหลายสาย เรือก็มี ร้านค้ารายล้อมมหาลัยก็ตรึมไปหมด ถือว่าเป็นสวรรค์สำหรับนักศึกษาเลย

นอกจากนักศึกษา ยังมีพนักงานบริษัทที่เงินเดือนไม่สูงมาก หรือ นักศึกษาเพิ่งจบและกำลังเพิ่งทำงานใหม่ๆ ก็อยากอยู่ในย่านนี้ เพราะเดินทางง่าย หาของกินไม่แพง ก็จะมาเช่าอพาร์ตเม้นในย่าน M อยู่กันเยอะ ทำให้ย่าน M มีคนหนาแน่นมาก

และด้วยความที่ย่าน M ที่กินที่เที่ยวเยอะ ก็จะมีคนจากย่านอื่นเดินทางมาช้อป มากิน มาเที่ยวบ่อยๆ ย่าน M จึงคึกคักทั้งจากคนที่อาศัยในย่านนั้นและคนนอกที่เดินทางมาจับจ่าย ซึ่งแน่นอนก็ย่อมมีคุณหมอหลายคนมาเปิดคลินิกในย่าน M ทำให้บริเวณนี้มีคลินิกเปิดกันหนาแน่นแข่งกับ 7-11 เลยที่เดียว

แต่พอมีการสร้างรถไฟฟ้าเท่านั้น ถนนที่เคยกว้างก็โดนลดช่องจราจร รถติดทั้งวันทั้งคืน มีการทำลายสะพานลอยบางจุดทำให้เดินทางลำบาก

คนกลุ่มทำงานบริษัทที่เป็นกลุ่มคนที่มีเงินเดือน และเป็นส่วนสำคัญที่ทำให้ย่าน M มีเม็ดเงินหมุนเวียนเริ่มตัดสินใจย้ายออกจากย่าน M เพราะทนรถติดไม่ไหว แล้วเลือกที่จะย้ายไปใกล้ที่ทำงานมากขึ้นเพื่อตัดปัญหาการเดินทาง

คนนอกที่เคยชอบแวะเข้ามาช้อป ชิม ชิว ก็ขี้เกียจฝ่ารถติด เพราะมันไม่สะดวกสบายเหมือนแต่ก่อน ก็เลือกไปที่อื่นที่ใกล้กว่า และรถติดน้อยกว่าแทน

บวกกับเศรษฐกิจไม่ดีแล้วก็ยิ่งกระทบ เด็กมหาลัยที่เดิมที่ก็ไม่ค่อยมีเงินอยู่แล้วก็ยิ่งประหยัดเพราะที่บ้านก็ไม่มีเงินเหมือนแต่ก่อน

ทำให้ย่าน M มีคนสัญจรไปมาน้อยลงมากๆ เงินไม่สะพัด คนเดินน้อย และระมัดระวังการใช้เงินมากขึ้น รวงร้านขายไม่ดี ทะยอยเจ๊ง ทะยอยเซ้งร้านค้า คลินิกในละแวกก็ได้ผลกระทบด้วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ถ้าเป็นแค่งานพัฒนาถนน หรือ ซ่อมสาธารณูปโภค ก็อาจจะกินเวลาหลักเดือน แต่รถไฟฟ้า กินเวลาเป็นปีๆ ทำเลที่เคยดีมากๆ ก็เหมือนโดนฉีดยาชาไปพักใหญ่ๆ

ถ้าเป็นปัจจัยภายใน คลินิกอาจจะหาทางแก้ง่ายกว่า แต่พอเป็นปัจจัยภายนอกแบบนี้คงทำได้แต่รับสภาพ เพราะยังไงก็หนี หรือ แก้ไขผลกระทบของการทำรถไฟฟ้าไม่ได้